آموزش موسیقی شامل دو بخش تئوری و عملی می شود. موسیقی در اصل یک زبان است که الفبای خاص خود را دارد. برای آموختن اصولی زبان موسیقی الزامی است به موازات بخش عملی یا همان نواختن ساز از تئوری موسیقی نیز آگاهی داشته باشیم.
الفبای موسیفی از هفت علامت تشکیل شده که به آن ها نت گفته می شود، نت ها نشانه هایی هستند که بوسیله آن صداهای موسیقایی نوشته شده ، سپس خوانده و اجرا می شود. از توالی این هفت نت یک گام به وجود می آید.
خوانش نت ها بر دو نظام هجایی و الفبایی استوار است
نظام الفبایی: دو /C/ ، ر /D/ ، می /E/ ، فا /F/ ، سل /G/ ، لا /A/ ، سی /B/
نظام هجایی: دو /Do/ ، ر/Re/ ، می /Mi/ ،فا /Fa/ ، سل /Sol/ ، لا /La/ ، سی /Si/
در زبان موسیقی برای تفکیک هر نت از نت دیگر از خطوط حامل استفاده می شود، خطوط حامل 5 خط افقی و موازی با فواصل یکسان هستند. این پنج خط بر حسب نحوه قرارگیری نت ها _ روی خطوط، مابین آن ها و یا چسبیده به خط اول یا پنجم _ محدوده صوتی 11 نت ای را پوشش می دهند، با این حال گستره صوتی اغلب ساز ها بیش از این میزان است که برای نشان دادن چنین نت هایی از خطوط حامل کمکی استفاده می کنیم.
خطوط حامل از پائین به بالا خوانده و شمرده می‌شوند، و برای خوانش نت‌ها بر روی آن ها نیاز به نشانه دیگری است که در اصطلاح موسیقی به آن کلید می شود . کلید ها در اول خطوط حامل و بر روی یکی از آن ها قرار می گیرند. و هر کدام محدوده صوتی متفاوتی را نشان می دهند، هرگاه یکی از کلیدها روی یکی از خطوط حامل قرار گرفت، بقیه خطوط و میان خطوط با توجه به رابطه‌ای که با آن دارند خوانده خواهند شد.
کلید سل، کلید فا، کلید دو سه کلید مختلفی هستند که نوشتن موسیقی برای تمامی صداها و سازها را امکان پذیر نموده اند. کلید سل برا بخش‌های بالا، کلید دو برای بخش‌های میانی، و کلید فا برای بخش‌های پایین، در موسیقی مدرن، فقط چهار کلید بشکل منظم استفاده می‌شود: کلید تربل، کلید باس، کلید آلتو و کلید تنور. از اینها، کلید تربل و کلید باس بیشترین استفاده را دارند.
