معرفی ساز ویلن

ویلن کوچکترین عضو از خانواده سازهای زهی-آرشه‌ ای و ساز سوپرانوی در این مجموعه می باشد.
ویلن یکی از کاملترین سازهای اکوستیک است و قادر به اجرای نیم‌ پرده‌های کروماتیک و حتی فواصل میکروتونی (ریزپرده‌ها) در محدوده‌ی صوتی چهار اکتاو است، همچنین تا اندازه‌ی محدودی توان اجرای آکوردها را دارد.

تاریخچه پیدایش ویلن در پرده ابهام هست، و جزئیات تکلمل این ساز کاملاً روشن نیست. در ایتالیا از قرن شانزدهم ساختن ویلن آغاز شد،ویلن محتملا از حدود ١۵۵٠ میلادی با اقتباس از فیدل، رِبِک و لیرا دابراچیوی قرون وسطی ابداع شد. ویلن‌های اولیه اختلافات زیادی با ویلن های امروزی نداشته اند _ دارای چهار سیم، گوشی کوک در کنار دسته، جداره‌های کنگره‌ دار و شیارهای صوتی ƒ مانند بودند_ و بعدها توسط سازندگانی چون استرادیواری (Stradivari)، گوارنری (Guarneri) و آماتی (Amati) به اوج شکوفایی خود رسید.

محدوده ی صوتی ویلن

کوک سیم‌های ویولن از زیر به بم به ترتیب: می”سیم اول”، لا “سیم دوم”، ر “سیم سوم”، سل “سیم چهارم”