تاریخچه موسیقی

ریشه های اصلی موسیقی در ایران و یونان بوده است و غربی ها طبق روایتهای تاریخی موسیقی جدی و هنری وتقریباً مدون خود رااز سده چهارم میلادی شروع کردند و قدیسی موسیقی را از طریق کلیسا به اهمیت ویژه رساند. موسیقی این دوره اغلب مذهبی و محدود به آثار خاصی در ارتباط با حکایتها و دستور العملهای کتاب مقدس (انجیل) و خواندن سروده های آن بوده است. البته پیش از قرن چهارم میلادی هیچگونه اطلاع صحیحی از وضع موسیقی در دست نیست، تنها از کتابهایی که از آن زمان بیادگار مانده بخصوص در نوشته های پیروان مسیح نام آوازی که مربوط به روایات مسیح پیش از حرکت و صعود به کوه زیتون است ذکر شده است. تا آنزمان موسیقی بصورت مونوفونی (یک صدایی) بوده و از سده نهم میلادی پولیفونی (چند صدایی) در موسیقی مورد استفاده قرار میگیرد و بتدریج تحولی در صدا دهی موسیقی بوجود می آید. تا قرن هفدهم موسیقی مطلقاً در اختیار اشراف و دربارها و بخصوص کلیسا بوده بطوریکه اگر گروههای ذکر شده حمایت و پشتیبانی خود را اواسط قرن هفدهم کم کم و بتدریج موسیقی از تسلط کلیسا و دربار خارج میشود و با حضور باخ که از موسیقیدانان بنام آلمانی است شمایل و کارآیی این هنر رو به تغییراتی می گذارد، البته باخ دراختیار کلیسا و اشراف بوده و حقوق دریافت می کرده اما تحولی عظیم در موسیقی غرب ایجاد نمود.